Κατασκήνωση 2011 – Σκέψεις

          «Τι είναι χρόνος; Χρόνος είναι 10 μέρες κατασκήνωση και 355 ημέρες περιμένοντας την κατασκήνωση…» Το σύνθημα αυτό έγινε συνείδηση πλέον σε κατασκηνωτές και στελέχη. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, ενδιαφερόντων και επαγγελμάτων από διαφορετικά μέρη, μέλη του σώματος της Εκκλησίας, συναντιούνται κάθε χρόνο για να προσφέρουν κόπο και χρόνο στο κατασκηνωτικό έργο. Η αγάπη για το δάσος της Πρώτης, η «καλή» ανησυχία για το έργο της Εκκλησίας και το ενδιαφέρον για τα παιδιά αποτελούν κινητήριες δυνάμεις για το εθελοντικό έργο της κατασκήνωσης που διαρκεί όλο το έτος. Η προετοιμασία ξεκινάει με το τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου με κατά καιρούς συναντήσεις στελεχών, με συχνή επικοινωνία μέσω διαδικτύου και ενδελεχή ενασχόληση με το έργο της κατασκήνωσης, με σκοπό την καλύτερη λειτουργία και βελτίωσή  της.

          Με την ευλογία του Σεβασμιότατου μητροπολίτη μας κ. Θεοκλήτου διεξήχθησαν και φέτος δύο περίοδοι κοριτσιών, τρεις περίοδοι αγοριών και ένα τριήμερο γυναικών από την περιοχή της μητροπόλεώς μας. Η ανταπόκριση των παιδιών ήταν απροσδόκητη! Παιδιά από την περιοχή της Φλώρινας, της Πτολεμαΐδας, του Αμυνταίου αλλά και από την Καστοριά και τη Θεσσαλονίκη κατέφθασαν στην κατασκήνωση με κέφι και όρεξη περισσή για να ζήσουν ξεχωριστές στιγμές στη φιλόξενη αγκαλιά του δάσους της Πρώτης. Οι προσδοκίες πολλές αλλά και οι απαιτήσεις όχι λιγότερες. Η πνευματική ωφέλεια κοινή για όλους, κατασκηνωτές και στελέχη. Η απουσία των τεχνολογικών μέσων της πόλης, η συμβίωση, η κοινή προσευχή μέσα στο φυσικό ναό του Θεού, τα εύστοχα μαθήματα, το κατασκηνωτικό πρόγραμμα αλλάζουν τις συνήθειες και ανεβάζουν τις ψυχές σε άλλο, πνευματικό επίπεδο. Έτσι η ψυχαγωγία, οι αθλητικές δραστηριότητες, οι εξορμήσεις στο βουνό, η κοινή τράπεζα, η έπαρση και η υποστολή της σημαίας αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και χαράσσονται ανεξίτηλα στις παιδικές και εφηβικές ψυχές. Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων παίρνει τη φυσιολογική της σειρά και οι στόχοι της ζωής επαναπροσδιορίζονται με πρώτο το «καθ’ ομοίωσιν».

          Το όνομα της κατασκήνωσης «Ώρα ημάς…» επίκαιρο όσο ποτέ! Ήρθε η ώρα μας να ξυπνήσουμε, να γρηγορήσουμε και να δράσουμε, γιατί «η ημέρα ήγγικε και η νύχτα προέκοψε». Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η πατρίδα μας διέρχεται στιγμές πνευματικής κρίσης. Καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε και να «διαμαρτυρηθούμε» εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, για να αλλάξει και η κοινωνία. Συνοδοιπόροι και προστάτες των σκηνών μας ήταν οι άγιοι ομολογητές, που με παρρησία ομολόγησαν την πίστη στο Χριστό υπομένοντας τα βασανιστήρια.

          Οι δυσκολίες και τα προβλήματα βέβαια ποτέ δε λείπουν. Η έλλειψη στελεχών, η συντήρηση των εγκαταστάσεων και η αγωνία για την πλήρωση των ευρωπαϊκών προδιαγραφών είναι τα κυριότερα προβλήματα που ταλανίζουν τους ιθύνοντες της κατασκήνωσης. Παρόλα αυτά όμως πραγματοποιήθηκαν στην κατασκήνωση καινοτόμες δράσεις με μεγάλη επιτυχία όπως το «μαύρο θέατρο», η εκδρομή στα λουτρά Πόζαρ στην Αριδαία και η μεγάλη πορεία των παιδιών του λυκείου από τον Άγιο Μάρκο μέχρι το Σταυρό της Φλώρινας.

          Άλλη μια κατασκηνωτική περίοδος τελείωσε και αυθόρμητα σε κάθε καρδιά γίνεται ο απολογισμός. Πάλι τα ίδια ερωτήματα και προβληματισμοί κάνουν την εμφάνισή τους. Μάχεται η θυσιαστική αγάπη με τον ευδαιμονισμό – το πνεύμα με τη σάρκα. Πολλές φορές ανακύπτει το ερώτημα ύπαρξης και λειτουργίας της κατασκήνωσης. Την απάντηση κάθε χρόνο τη δίνει η αναμονή των παιδιών έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και Αγίου Θαλλελαίου για την εκούσια συμμετοχή τους στο μυστήριο της ιεράς Εξομολόγησης. ΝΑΙ, είναι ανάγκη να λειτουργούν οι χριστιανικές κατασκηνώσεις, γιατί τελικά το έργο δεν είναι των ανθρώπων αλλά του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που ενεργεί, «αλλοιώνει» και γλυκαίνει τις ψυχές μας.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ.