Συγγνώμη, να ρωτήσω κάτι.... Έτσι από περιέργεια... Την γκρίνια (=αλήθεια) την κρατάμε ή την απορρίπτουμε επειδή μας βλέπουν;

να ξέρω δηλαδή.....

Εντυπωσιακό βίντεο της Γης από το Διάστημα (vid) | gazzetta.gr

Εντυπωσιακό βίντεο της Γης από το Διάστημα (vid) | gazzetta.gr

ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ

Αφιερωμένο σε όλους

Γιατί κατασκήνωση;

            Και είπε ο Πέτρος: «Κύριε, καλόν εστίν ημας ωδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνας, σοι μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία.»

            Κάθε φορά που το καλοκαίρι πλησιάζει, ο ενθουσιασμός του αποστόλου Πέτρου μάς διακατέχει και φωνάζουμε στον Κύριο να κάνουμε σκηνές για να δούμε να μεταμορφώνεται μέσα στις ψυχές. Κι Αυτός όλο αγάπη μάς επιτρέπει παρά τις μεγάλες δυσκολίες να λειτουργήσουμε την κατασκήνωση Του` την εκκλησιαστική κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.

            Κάθε χρόνο κι ένα θαύμα. Η προετοιμασία του χώρου, η εύρεση στελεχών, η εθελοντική δουλειά όλων των μελών μεταμορφώνουν το δάσος της Πρώτης σε ένα κομμάτι ουρανού πάνω στη γη, μια όαση μέσα στο χρόνο.

            Έρχεται η κατασκήνωση σαν επιστέγασμα όλης της κατηχητικής χρονιάς. Τα θεωρητικά μαθήματα των κατηχητών και κατηχητριών, οι οποίοι με τόσο μεράκι ετοιμάζουν, βρίσκουν την εφαρμογή τους στην κοινοβιακή ζωή των μικρών και μεγαλύτερων κατασκηνωτών. Δοξολογία ολόκληρη η ημέρα στην κατασκήνωση, από την πρωινή προσευχή και το αγιογραφικό μάθημα μέχρι το απόδειπνο.

            Κυρίαρχο συστατικό της το δημιουργικό παιχνίδι. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Μέσω του παιχνιδιού το παιδί δημιουργεί, ανακαλύπτει τον κόσμο, μαθαίνει, εφευρίσκει λύσεις, κατασκευάζει` μαθαίνει ακόμη να τηρεί τους κανόνες, να συγκρατεί το θυμό του, να συνεργάζεται, να σέβεται τον αντίπαλο και να αποδέχεται τη ήττα. Το παιδί επιπλέον έρχεται σε επαφή με τη φύση, κοινωνικοποιείται και κάνει αληθινές φιλίες. Κι όλα αυτά με τον πιο ευχάριστο τρόπο.

            Ο Πέτρος, όταν απευθύνθηκε στον Κύριο ξέχασε τον εαυτό του. Σκηνές πρότεινε να κατασκευάσουν μόνο για τους τρεις, τον Ιησού, τον Ηλία και τον Μωυσή. Τέτοιος είναι ο ενθουσιασμός και η ξεγνοιασιά των στελεχών και των κατασκηνωτών που ξεχνούν τα του εαυτού και ανησυχούν για τους άλλους. Πνεύμα θυσίας και αγάπης θέτει σε αχρηστία τους κανόνες και μας απελευθερώνει από ηθικολογίες. Το παράδειγμα του αρχηγού και των στελεχών μιλάει στις καρδιές.

            «Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, γίνεται τελευταίος και υπηρέτης των άλλων». Έτσι κερδίζει το σεβασμό και την αγάπη. Δίνει αίμα για να λάβει Πνεύμα` Άγιο Πνεύμα. Αυτό είναι που μυστικά σκεπάζει την κατασκήνωσή μας και αναπληρώνει τα κενά και τις ελλείψεις. Αυτό είναι που μεταμορφώνει και γλυκαίνει τις ψυχές ακόμα και των πιο δύστροπων μέσω της ιεράς εξομολογήσεως.

            Κορυφαία στιγμή όμως όλων η Θεία Ευχαριστία. Στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και Θαλλέλαιου αφήνουμε όλες τις βιοτικές μέριμνες για να κοινωνήσουμε μεταξύ μας και με το Χριστό. Όλες μας οι προσπάθειες έτσι πετυχαίνουν το στόχο τους και αγιάζονται με ουράνιο μισθό. Υπάρχει άραγε κάτι άλλο που να αξίζει;

            Είναι κάτι στιγμές στη ζωή μας που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη` χαράσσονται βαθιά μέσα στην καρδιά μας και αποτελούν οδηγό και κίνητρο για τη συνέχιση της ζωής και του πνευματικού αγώνα. Μας σημαδεύουν και διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας. Αυτά είναι τα βιώματα.

            Απαραίτητα όσος πότε άλλοτε είναι στην εποχή μας αυτά τα βιώματα που μας χαρίζει η κατασκηνωτική ζωή. Χρειαζόμαστε βιώματα για να στερεωθούμε στην πίστη και να συνεχίσουμε τον καθημερινό αγώνα μέσα στην κάθε είδους κρίση.

            Η Μεταμόρφωση του Χριστού να φωτίσει τις ψυχές μας για να τις ανακαινίσει και να φωνάξουμε σαν τον Πέτρο «…να φτιάξουμε και φέτος σκηνές προς δόξαν Θεού. Αμήν»

Κατασκήνωση 2011 – Σκέψεις

          «Τι είναι χρόνος; Χρόνος είναι 10 μέρες κατασκήνωση και 355 ημέρες περιμένοντας την κατασκήνωση…» Το σύνθημα αυτό έγινε συνείδηση πλέον σε κατασκηνωτές και στελέχη. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, ενδιαφερόντων και επαγγελμάτων από διαφορετικά μέρη, μέλη του σώματος της Εκκλησίας, συναντιούνται κάθε χρόνο για να προσφέρουν κόπο και χρόνο στο κατασκηνωτικό έργο. Η αγάπη για το δάσος της Πρώτης, η «καλή» ανησυχία για το έργο της Εκκλησίας και το ενδιαφέρον για τα παιδιά αποτελούν κινητήριες δυνάμεις για το εθελοντικό έργο της κατασκήνωσης που διαρκεί όλο το έτος. Η προετοιμασία ξεκινάει με το τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου με κατά καιρούς συναντήσεις στελεχών, με συχνή επικοινωνία μέσω διαδικτύου και ενδελεχή ενασχόληση με το έργο της κατασκήνωσης, με σκοπό την καλύτερη λειτουργία και βελτίωσή  της.

          Με την ευλογία του Σεβασμιότατου μητροπολίτη μας κ. Θεοκλήτου διεξήχθησαν και φέτος δύο περίοδοι κοριτσιών, τρεις περίοδοι αγοριών και ένα τριήμερο γυναικών από την περιοχή της μητροπόλεώς μας. Η ανταπόκριση των παιδιών ήταν απροσδόκητη! Παιδιά από την περιοχή της Φλώρινας, της Πτολεμαΐδας, του Αμυνταίου αλλά και από την Καστοριά και τη Θεσσαλονίκη κατέφθασαν στην κατασκήνωση με κέφι και όρεξη περισσή για να ζήσουν ξεχωριστές στιγμές στη φιλόξενη αγκαλιά του δάσους της Πρώτης. Οι προσδοκίες πολλές αλλά και οι απαιτήσεις όχι λιγότερες. Η πνευματική ωφέλεια κοινή για όλους, κατασκηνωτές και στελέχη. Η απουσία των τεχνολογικών μέσων της πόλης, η συμβίωση, η κοινή προσευχή μέσα στο φυσικό ναό του Θεού, τα εύστοχα μαθήματα, το κατασκηνωτικό πρόγραμμα αλλάζουν τις συνήθειες και ανεβάζουν τις ψυχές σε άλλο, πνευματικό επίπεδο. Έτσι η ψυχαγωγία, οι αθλητικές δραστηριότητες, οι εξορμήσεις στο βουνό, η κοινή τράπεζα, η έπαρση και η υποστολή της σημαίας αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και χαράσσονται ανεξίτηλα στις παιδικές και εφηβικές ψυχές. Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων παίρνει τη φυσιολογική της σειρά και οι στόχοι της ζωής επαναπροσδιορίζονται με πρώτο το «καθ’ ομοίωσιν».

          Το όνομα της κατασκήνωσης «Ώρα ημάς…» επίκαιρο όσο ποτέ! Ήρθε η ώρα μας να ξυπνήσουμε, να γρηγορήσουμε και να δράσουμε, γιατί «η ημέρα ήγγικε και η νύχτα προέκοψε». Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η πατρίδα μας διέρχεται στιγμές πνευματικής κρίσης. Καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε και να «διαμαρτυρηθούμε» εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, για να αλλάξει και η κοινωνία. Συνοδοιπόροι και προστάτες των σκηνών μας ήταν οι άγιοι ομολογητές, που με παρρησία ομολόγησαν την πίστη στο Χριστό υπομένοντας τα βασανιστήρια.

          Οι δυσκολίες και τα προβλήματα βέβαια ποτέ δε λείπουν. Η έλλειψη στελεχών, η συντήρηση των εγκαταστάσεων και η αγωνία για την πλήρωση των ευρωπαϊκών προδιαγραφών είναι τα κυριότερα προβλήματα που ταλανίζουν τους ιθύνοντες της κατασκήνωσης. Παρόλα αυτά όμως πραγματοποιήθηκαν στην κατασκήνωση καινοτόμες δράσεις με μεγάλη επιτυχία όπως το «μαύρο θέατρο», η εκδρομή στα λουτρά Πόζαρ στην Αριδαία και η μεγάλη πορεία των παιδιών του λυκείου από τον Άγιο Μάρκο μέχρι το Σταυρό της Φλώρινας.

          Άλλη μια κατασκηνωτική περίοδος τελείωσε και αυθόρμητα σε κάθε καρδιά γίνεται ο απολογισμός. Πάλι τα ίδια ερωτήματα και προβληματισμοί κάνουν την εμφάνισή τους. Μάχεται η θυσιαστική αγάπη με τον ευδαιμονισμό – το πνεύμα με τη σάρκα. Πολλές φορές ανακύπτει το ερώτημα ύπαρξης και λειτουργίας της κατασκήνωσης. Την απάντηση κάθε χρόνο τη δίνει η αναμονή των παιδιών έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και Αγίου Θαλλελαίου για την εκούσια συμμετοχή τους στο μυστήριο της ιεράς Εξομολόγησης. ΝΑΙ, είναι ανάγκη να λειτουργούν οι χριστιανικές κατασκηνώσεις, γιατί τελικά το έργο δεν είναι των ανθρώπων αλλά του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που ενεργεί, «αλλοιώνει» και γλυκαίνει τις ψυχές μας.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ.

επειδη δεν ξερω ποτε θα βγει το περιοδικο της Μητρόπολης! Αφιερωνωωωωω!!

ΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΪΜΑ

Hμερολόγιο κατασκηνωτικής ορειβασίας.

Καλοκαίρι 1994

Φοιτητές, στελέχη, στρατευμένα πρόωρα στο έργο της κατασκήνωσης, ξεκινάμε για μια συνηθισμένη νυχτερινή ανάβαση στον Άγιο Μάρκο (εκτός κατασκηνωτικού προγράμματος αλλά όχι εις βάρος του προγράμματος). Καμιά δεκαριά στελέχη, όταν η κατασκήνωση έχει κοιμηθεί, ξεκινάμε χωρίς να υπολογίζουμε κόπο, φόβο, κίνδυνο. Κι εκεί που ξεκουραζόμασταν κάτω από τα πεύκα της αυλής του Αγίου Μάρκου, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά, κάποιος ρίχνει την ιδέα να κατεβούμε στη Φλώρινα κι από κει να ανεβούμε στο σταυρό στο1020. Πολλοί από την ομάδα είχαν τελειώσει το εκκλησιαστικό λύκειο και γνώριζαν τα κατατόπια. Εμένα μου φάνηκε ριψοκίνδυνο αλλά τέλεια προσαρμοσμένο στην τρέλα της νιότης που κυρίευε τη ζωή μας εκείνα τα χρόνια. Και έτσι μετά το απόδειπνο και τους χαιρετισμούς και αφού είπαμε τις περίφημες ‘’ τρομακτικές ιστορίες’’ που συνοδεύουν συνήθως τέτοιες νύχτες, συνεχίσαμε τη νυχτερινή μας περιδιάβαση. Η όλη διαδρομή στο σκοτάδι ήταν υπέροχη. Στις κεραίες πίσω από το1033 συναντήσαμε και το περίπολο της πυροσβεστικής.

 Να σημειώσω εδώ πως ξημέρωνε του Αγίου Παντελεήμονος και ήδη όλη η κατασκήνωση είχε κατέβει νωρίς το απόγευμα στον εσπερινό και στη λιτανεία. Φθάνοντας στην πόλη, περάσαμε από τον εορτάζοντα ναό του Αγίου Παντελεήμονος. Το θέαμα που αντικρίσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες στο ναό ήταν πρωτόγνωρο για μας. Πλήθος λαού είχε κατακλίσει το χώρο του ναού για να ‘’ξημερώσει’’ τον Άγιο. Σήμερα το φαινόμενο αυτό έχει χαθεί. Ο ναός το βράδυ κλείνει. Η έκφραση τιμής στον Άγιο έγινε καθώς πρέπει. Αλλά το αναξιοπρεπές θέαμα της νύχτας του 94 έκρυβε ένα ξεβόλεμα τιμής και σεβασμού στο μαρτύριο του ιαματικού Αγίου…….

 Ο νεωκόρος μας έδωσε από τις άφθονες λειτουργιές και από τα βραχάκια αρχίσαμε την ανάβαση για το ‘’περιφραγμένο’’ και το Σταυρό.

Πρώτη φορά ανάβαινα στον Σταυρό και ήταν 2 τα χαράματα. Δε λογαριάζαμε πραγματικά τίποτε. Είχαμε ακούσει τις ιστορίες για το πώς χτίστηκε, ποιοι τον έχτισαν, για την αρχική επιθυμία του πατρός Αυγουστίνου να ταφεί εκεί. Στοιχεία που διαβάσαμε σε τούτο το περιοδικό σε άρθρο του αρχιερατικού επιτρόπου Εορδαίας Νικηφόρου Μανάδη. Η θέα από κει πάνω ήταν καταπληκτική. Αίσθηση μετέωρη μεταξύ ουρανού και γης. Κουτσοψάλαμε τη λιτή του Αγίου και στην κατάβαση πήραμε τον έρημο κατ’ αυτή την ώρα δρόμο για την Πρώτη. 6:30 π.μ. περνούσαμε την πύλη της κατασκήνωσης. Είχα μια περιπετειώδη πτώση σε ένα ρέμα κάπου κει στις  στροφές  πριν  το πεδίο βολής. Σε λίγο άρχιζε ο όρθρος και η λειτουργία. Κουτουλούσαμε, αλλά πήγαμε στη λειτουργία για να μη δώσουμε στόχο. Ο λειτουργός ιερέας και πνευματικός μας κοιτούσε περίεργα. Έγραφε στο ημερολόγιο της κατασκήνωσης: Τα στελέχη μας κινούνται μέσα στη νύχτα. Τα δένδρα τη νύχτα αναπνεί……

 Συγκλονιστικό ξημέρωμα χαραγμένο μέσα μας βαθιά.

Καλοκαίρι 1998

Φυλάκιο Καλλινίκης: Πρώτη φορά διαβάζω την ονομασία «παππούς» σε στρατιωτικούς χάρτες υπηρετώντας ως έφεδρος αξιωματικός στο φυλάκιο της Καλλινίκης. Από το υψίπεδο της Φλώρινας μπορώ να διακρίνω την κορυφή που φέρει αυτό το παρατσούκλι του στρατηγού Νικολάου Παπαδόπουλου αρχηγού του ελληνικού στρατού κατά τη μάχη της Φλώρινας το Φεβρουάριο του 1949 στα άθλια χρόνια του εθνικού μας διχασμού και εμφυλίου πολέμου. Τόσα χρόνια στην κατασκήνωση της Πρώτης δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του βουνού πάνω στο οποίο στέκονται τόσο οι κατασκηνώσεις της Μητρόπολης όσο και οι γνωστοί προορισμοί μας Άγιος Μάρκος και Παναγία Κλαδοράχης.

Ιούλιος 2011

 Ο Αρχηγός στην περίοδο του Λυκείου ( μεγαλοστέλεχος, αλλά απών ως από τον «ορειβατικό άθλο» του 94) προτείνει να συμμετάσχει όλη η κατασκήνωση στη διαδρομή Πρώτη- Άγιος Μάρκος-Άγιος Αντώνιος-1033-Φλώρινα-Σταυρός και αντίστροφα. Ο άθλος των στελεχών του 94, μέσα από διαφωνίες και γκρίνιες, επαναλαμβάνεται, επίσημα πλέον, στην ορεινή μας κατασκήνωση και η διεύρυνση των προορισμών συνεχίζεται. Η Απόφαση αυτή εκτόξευσε, κυριολεκτικά, στα ύψη τους ορειβατικούς προορισμούς της κατασκήνωσής μας…… 

Ιούλιος 2012

Η συνεργασία με τους προσκόπους της Φλώρινας σε ομαδικά παιχνίδια κι η ιδέα διανυκτέρευσης στην αυλή της μονής της Kλαδοράχης όπως τότε το 97 με τον πάτερ Σεβαστιανό από το Αμύνταιο, φέρνει αντιδράσεις από πολλούς γονείς και ιστορίες για Αρκούδες δίνουν και παίρνουν.  Τηλέφωνα, ανώνυμες μητρικές παρακλήσεις για μη συμμετοχή των υιών τους στη νυχτερινή διαβίωση, παρ’ ολίγον να ακύρωναν την εξόρμηση. Και τότε κατάλαβα πόσα πράγματα άλλαξαν από τότε που ξένοιαστα κοιμόμασταν στο βουνό…

  Η Βραδινή Ανάβαση στην Kλαδοράχη συνδυάζεται με μια τέλεια δοκιμασία αναζήτησης του βραδινού φαγητού μέσα από κωδικούς στα κίτρινα κολονάκια που σηματοδοτούν το μονοπάτι. Φιλόξενη η αυλή της μονής για μία διανυκτέρευση κάτω από τα άστρα όπως παλιά. Ιστορίες για αρκούδες όλη τη νύχτα πηγαίνουν κι έρχονται και οι ταβλιασμένοι πίσω από το ιερό του Ναού, υπό την καθοδήγηση του αλωνιώτη ομαδάρχη τους, δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε με τα πετραδάκια που ρίχνουν πάνω στις παρακείμενες λαμαρίνες. Που να εμφανιστεί η αρκούδα! Χαράζει και το κρύο γίνεται αισθητό. 6:30 όλοι όρθιοι προσπαθούμε να ζεσταθούμε στην σκάλα του παρεκκλησίου του οσίου Δαυΐδ που έχει ψηθεί από τον ήλιο της προηγούμενης ημέρας. Ταλαιπωρίας συνέχεια.  Ανεβαίνουμε στο Τρυφιλίτσι κι από κει στην Κρύα βρύση. Ο Αλωνιώτης συνεχίζει μπροστάρης με την ομάδα του να μας ταλαιπωρεί με τα φιδάκια σε πολλά μονοπάτια μα και να ανοίγει δρόμο ανάμεσα από απροσπέλαστες φτέρες και κάθε είδους φυτά. Τι ομορφιά Θεέ μου.  Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό το βουνό να κρύβει τόση ομορφιά. Σε λίγο έχουμε ζεσταθεί αρκετά από την ανάβαση και παίρνουμε τη κατάβαση για το Οροπέδιο και τον γνωστό μας Άγιο Μάρκο. Προσκυνάμε για πολλοστή φορά. Νερό, καφές και λουκούμι. Μερικοί συνεχίζουν την κατάβαση ποδαράτα ως την κατασκήνωση. Κατάκοποι αλλά με αίσθημα κατακτητή επιστρέφουμε στη βάση μας.

 Και το μυαλό μου μένει στην Τάιμα. Ήδη έχω ακούσει πολλά από τους ορειβάτες της Φλώρινας και το μυαλό είναι εκεί, πως θα φτάσουμε κει στην Τάιμα, το θρυλικό Παππού. Είναι κι αυτοί οι χάρτες που έβαλαν οι ορειβάτες σε πολλά σημεία του βουνού. Τι καλά και κοντά που φαίνονται στους χάρτες αλλά ο κόπος της ανάβασης έπεται και δηλώνει πως δε σχεδιάζουμε αλλά ανεβαίνουμε…

Μάιος 2013

Τέλειος ο καιρός. Υπέροχος ο Μάης στη Φλώρινα. Αργά, μετά τον εσπερινό ανεβαίνω στο Σταυρό. Μέσα από το ερειπωμένο κοιμητήρι του Αγίου Γεωργίου. Τα εγκαταλελειμμένα ρούχα των λαθρομεταναστών παρατημένα στο βουνό. Το πάλαι ποτέ Ξενία με την επικίνδυνη για την ψυχική υγεία των κατοίκων καζίνο. Το αγίασμα του Αγίου Παντελεήμονα, τα πολλά σκουπίδια που αφήνουν οι αναίσθητοι Ελληνάρες οδηγοί από τα αυτοκίνητά τους, το ξύλινο σπιτάκι του Δασαρχείου και την περιστρεφόμενη πόρτα του περιφραγμένου. Φτάνω στο σταυρό και αγναντεύω, πόσο διαφορετικά φαίνονται τα πράγματα από δω πάνω! Ευκαιρία για προσευχή και δοξολογία. Κατηφορίζω προς το Ιτς Μπουναρ και παίρνω το μονοπάτι για να βγώ από το περιφραγμένο. O ήλιος έχει πέσει αρκετά και το δάσος κάνει πιο έντονη τη σκοτεινιά. Ένας φόβος κυριεύει την καρδιά μου και μια αίσθηση πως με ακολουθεί ένα κοπάδι αρκούδες. Στιγμές, ο φόβος γίνεται τρόμος και ο κίνδυνος αισθάνομαι πως είναι κοντά. Η σιδερένια σκάλα δε φαίνεται στον ορίζοντα…. Στρίβω το κεφάλι στην πλαγιά και τελικά βλέπω μπροστά μου τον κίνδυνο: 3 μεγάλα ελάφια με παρακολουθούν ακίνητα και ευχαριστώ το Θεό για την ομορφιά που με αξίωσε να γευθώ ! Ανάβω το καντήλι στο προσκυνητάριο τoυ Αη γιώργη και κατεβαίνω στον ταλαίπωρο πολιτισμό μας. Και το μυαλό κολλημένο απέναντι στην Τάιμα…..

Ιούλιος 2013

Η μεγάλη πορεία της κατασκήνωσης στην περίοδο του λυκείου  ορίζεται για την Τάιμα. Συνοδοιπόροι ή καλύτερα οδηγοί μας ο Λάζαρος Τουσουνίδης και ο Παναγιώτης Κοΐδης, καθηγητές φυσικής αγωγής και οι δύο μέλη της  λέσχης εφέδρων καταδρομέων, ομάδας διάσωσης Φλώρινας. Αρκετές φορές ήρθαν στην κατασκήνωση και μας ενημέρωσαν για τις δράσεις της ομάδας διάσωσης και για όλη την καλή τρέλα που εθελοντικά  προσφέρουν στην ατομικιστικά δομημένη κοινωνία μας. Τώρα μας οδηγούν στην Τάιμα απλά και χαλαρά. Έχω την αίσθηση ότι πηγαίνουμε έναν περίπατο που συνηθίζει ο Λάζαρος να κάνει. Και ο Πάνος λέει και την περίφημη παροιμία: Να που είναι η Τάιμα. Σα να θέλει να μας πει τι κοντά που φαίνεται;;; Και η ανάβαση ξεκινά.

 Όλα καλά ως πάνω από την Πρώτη, μα σαν αρχίζει να κόβει δρόμο ο Λάζαρος βαραίνουν οι μισοί και πριν το Τριφυλλίτσι χωριζόμαστε σε δύο ομάδες: Ι 1 και Ι 10. Φυσικά είμαι με τους Ι 10 . Στάση για νερό στο Τρυφυλλίτσι και συνέχεια μέσα σε ένα καταπληκτικό δάσος οξυάς. Κούραση, εξάντληση, αλλά όταν βλέπουμε την τελική ανηφόρα…… τι βάσανο Θεέ μου!!! Και τι θέα αεροπορική! Κούραση και στην κατάβαση για να φτάσουμε στον Άγιο Μάρκο κι από κει στην κατασκήνωση κι ένα στέλεχος να λέει συνέχεια: ‘’πολύ χαλαρή πορεία’’ . Φωνές, κακό:  τι τρέλες είναι αυτές που κάνετε; Ναι μπορεί να είμαστε τρελοί και παράτολμοι μα η αίσθηση του κατακτητή της κορυφής ή τουλάχιστον η κόπωση και η εξαντλητική προσπάθεια για πιο ψηλά γεμίζει τις ψυχές μας. Τελικά καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε περισσότερα από όσα νομίζουμε.  Βέβαια δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να ανεβώ ξανά στην Τάιμα αλλά νομίζω πως κάθε πολίτης που παροικεί στη Φλώρινα πρέπει να έχει αυτή την εμπειρία.

 Οι ευχαριστίες απέραντες στους συνοδούς μας και για την τέλεια δουλειά που κάνουν και…  Σύνθημα μας:  όλο και πιο ψηλά Λάζαρε, Πάνο! Τι λέτε; να που είναι η Τάιμα ….. ο Όλυμπος … οι Άλπεις…   καλή ανάβαση.

Κανονικά θα έπρεπε το ημερολόγιο να σταματήσει εδώ. Επιτεύχθηκε ο στόχος. Τάιμα και τέλος;

Αλλά να που και το 2014 το μικρόβιο της ανάβασης, ακόμη πιο ψηλά, δε σταμάτησε να με κατατρώει. Είναι και που μας κούρασαν τα νέα από την κατασκήνωση των κοριτσιών στο περσινό περιοδικό της Μητροπόλεως και φέτος αποφασίσαμε να σας κουράσουμε λίγο παραπάνω. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.

Φίλοι Χριστού 2014

Χειμώνας

Η ανακαίνιση των ετών 2004-2006 έδωσε τη δυνατότητα χρήσης της κατασκήνωσης και τη χειμερινή περίοδο. Από το 2006 κάθε χρόνο οι συναντήσεις των στελεχών γίνονται στην κατασκήνωση εδώ ο Σεβασμιώτατος ευλογεί τη Βασιλόπιττα ενώ αρκετές ημερίδες διοργανώθηκαν σε κατασκηνωτικό επίπεδο. 1-2 Ιανουαρίου  με τη συμμετοχή στελεχών από τη Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως στην έναρξη της Νέας χρονιάς. Θέμα: προετοιμασία μιας κατασκηνωτικής περιόδου. 10 ομάδες εργασίας δούλεψαν πάνω στα θέματα και μας τα παρουσίασαν τα πορίσματα μέσα σε ένα κλίμα εορταστικό και δυναμικό με πολλές νέες ιδέες.

Μεγάλο το κόστος της ανακαίνισης, πραγματικά. Μα μπροστά σε όλα αυτά που γευθήκαμε σε αυτές τις χειμερινές συναντήσεις νομίζω πως αξίζει τον κόπο και το χρήμα. Ευχομαι να συνεχιστούν και αν αναλάβει κάποιος υπεύθυνα όλο αυτό το υλικό θα μπορούσε να εκδωθει για την βοήθεια του γενικότερου κατασκηνωτικού έργου!

Και τώρα μια γλαφυρή περιγραφή για τα τεκταινόμενα ως το καλοκαίρι:

καλά τι γίνεται;

 ποιος ήρθε!

 Άντε πάλι στην πρώτη καταλήξαμε

 τι λέτε ρε παιδιά αντέξατε μια βδομάδα στην  Πρώτη;

 χωρίς θάλασσα  χωρίς τηλέφωνο

Χωρίς ιντερνέτ

Παπάδες, εκκλησία, προσευχή. Τα ίδια και τα ίδια.  Συνθήματα τραγούδια

Καλά που δεν ήρθε ο Νταλάρας  να μας τραγουδήσει

Α μου φαίνεται λείπει στη Ρωσία

Όχι όχι επέστρεψε για βακάνς

Α το πατριωτάκι

Τι λες σα να άκουσα τη φωνή του στην κατασκήνωση

Όχι όχι  ο μπόμπ ντίλαν ήταν με την κιθάρα και την κοτσίδα που έκοψε εδώ και δύο χρόνια

Λέει κι αυτό το περίεργο

Πως το λένε;

`oyi oui oui `  απελπίστηκα

Α ναι αυτό

Και το φως ιλαρόν το παίζει στην κιθάρα

Εγώ προτιμώ τον νταλάρα κι ας κόβει τα μαλλιά του

Γεμάτη φωνή ρε παιδί μου

Από φωνή φωνάρα αλλά δε μπορει να φτασει στις δουλειές τον παπππού μας

Αχ παλιοπάππός μας τσούκου τσούκου όλες τις δουλειές τις έκανε

Ασβέστωσε μάζεψε τα φύλλα

Έκανε κήπο

Βλεπει με μισό μάτι τον κήπο του φύλακα

Έφερε τον Χριστό στην κατασκήνωση με ένα τσεκούρι αντί για σφυρί

Καλά είχε και υπηρετικό προσωπικό

Δουλικά. Θύματα

Αχ κατακαημένα παιδιά από μικρά στην ανασφάλιστη εργασια

Εμ βεβαια ο νταλαρας μας έπρηξε ο πάππος πρέπει να τα βρει όλα έτοιμα

Και καλά  ! τρεις την ώρα αγκαρέυει αθώα και ανυπερασπιστα παιδάκια που παίζουν μπάλα και πινκ πονκ να ποτίζουν τα φυτά του ! μέρα νύχτα !

Αλλάαα όχι το μεσιμέρι λέει γιατί θα πνιγούν οι αγάπες του

Βρε μας δουλεύει λεω εγω αυτός !

Ααα όχι αυτός  !!! ο άλλος ενας καινουριος στο αξίωμα που πριν σκούπιζε μαθηματικές τουαλέτες !

Ποιος ; αυτός που τριγυρνάει με ένα σορτσακι , φανελάκι και καπέλο ψαρά;

Ναι αυτός! Ρε πως το λένε ; τώρα είναι λέει υπαρχηγός ! Ξες πως τον λέω εγώ αυτόν;

Διαφθορέα του συστήματος!!

Ο μόνος κανονικός που υπάρχει εκει πάνω φέτος είναι ο αρχηγός ! ούτε πολλά, ούτε λίγα! Ξέρει και καλή μονόπολη ! αλλά νικάει συνέχεια και κλαίνε τα μικρά παιδάκια !

Φίλε μου όμως εκεί που τρομοκρατήθηκα ήταν όταν ειδα πως έλειπαν οι κούνιες!!! Μα πως το επέτρεψαν αυτό οι αθεόφοβοι;;;

Λενε πως ηρθαν εξωτερικοί αξιολογητές του νόμου και της ιερας εξέτασης της χώρας και τις έλεγξαν!!!

Μα εμένα ο πάππος με είπε πως κατέβηκαν με τα οξυγόνα από τα βουνά κάτι άνθρωποι παράξενοι που του πάτησαν τα λουλούδια και μετά έκοψαν τις κούνιες!

Σοβαρά;;;; ε ναι!!! Ο πάππος  όταν διαδίδει πληροφορίες τις διαδίδει  λές και είναι η τρέμη στο μέγκα!  Το CNN της κατασκήνωσης.

Τώρα σε τέτοια ηλικία να παίζει και τζαμί! Τι να πω. Δεν έχω λόγια

Λίγα και τα λόγια του επιτελάρχη όλο λοιπόν και λοιπόν

Κουράστηκα

Κι έρχόμαστε  στο φετεινό τίτλο της κατασκήνωσης.

Άλλες χρονιές φασαρία με τα κορίτσια πανό, φότοσοπ, όχι δε μας αρέσει το ένα όχι δε μας αρέσει το άλλο μείναμε χωρίς πανό τελικά

Κάτι μέιλ έπαιξαν πήγαν ήρθαν αλλά ευτυχώς που βγάλαμε κι αναμνηστικό

‘’Φίλοι Χριστού’’

Όλη η προσπάθεια ξεκίνησε από τα Χριστούγεννα για να είμαστε έτοιμοι το καλοκαίρι. Ο πάππος άναψε τις σόμπες , ο φύλακας έφερε τα φαγητά! Κάναμε πίτσες, παραγγείλαμε βασιλόπιτες , χωριστήκαμε σε ομάδες εργασίας .

 Το πρόγραμμα το διαχειρίστηκε  ο επονομαζόμενος  επιτελάρχης , ιδιοκτήτης εταιρίας καρβουνακίων. Βοηθούμενος και από τον έμπορα αντηλιακών  που το παίζει ομαδάρχης αυτήν  την περίοδο, αλλά και με κρυφή ζωή επαναστάτη .Βγάλαμε πορίσματα , τα αναρτήσαμε στο μπλόγκ  που πρότεινε ο ζωγράφος της πύλης και μετά , σιωπή.

Άντε  μετά το Πάσχα !!! Τι ονόματα θα βάλουμε στις σκηνές;;;;;

Φυσικά Αγίων! Αγίων που είναι φίλοι μεταξύ τους ή ονομάζονται φίλοι με τον Χριστό. Σαν τον πατριάρχη Αβραάμ.

Αυτός που είναι στην εικόνα των Αγίων πάντων κάτω κάτω και κρατάει ένα σεντόνι με μωράκια μέσα (τις ψυχές των ανθρώπων).Αυτός που με την γυναίκα του φιλοξενεί τους τρείς  Αγγέλους στη σκηνή του.

Οι μεγάλοι πατέρες Βασίλειος-Γρηγόριος

Και άλλες πνευματικές φιλίες, πρότυπο ως σήμερα.

Και μια ‘’αποτυχημένη ‘’ εξόρμηση

Φέτος ήμασταν πιο λίγοι και πιο καλά οργανωμένοι και στις τρεις περιόδους της κατασκήνωσης. Περάσαμε καλά. Αλλά θα θελα να σταθώ στην ‘’αποτυχία’’ της εξόρμησης στην περίοδο του Λυκείου. Έχει καθιερωθεί μια εξόρμηση σε κάθε κατασκηνωτική περίοδο. Αλλά προσπαθούμε κάθε χρόνο για το καλύτερο. Πέρσι το ράφτιγκ και η θάλασσα ήταν αρκετά και κουραστικά. Όλο το χρόνο η ιδέα του συνδυασμού της μεγάλης πορείας με την εκδρομή καρφώθηκε στο μυαλό μου καθώς και ο τρόπος του συνδυασμού. Το πρόβλημα, η διήμερη εκδρομή και το θέμα της διανυκτέρευσης για την κατασκήνωση. Μετά από πολλές συσκέψεις και αντιρρήσεις κι αφού συμβουλευτήκαμε τους ειδικούς ορειβάτες της Φλώρινας αποφασίσαμε! Διήμερη κατασκηνωτική μα διάσχιση της χαράδρας του Βίκου στην Ήπειρο, τη διανυκτέρευση στη μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Το ράφτιγκ στον Αωό και το Θαλάσσιο μπάνιο στην Ηγουμενίτσα.

Μια λάθος εκτίμηση της ωραίας διαδρομής στη χαράδρα του Βίκου ως οικογενειακής, μας οδήγησε στην βαθύτερη χαράδρα του κόσμου με την  αίσθηση ενός παραποτάμιου περιπάτου συνδυαζόμενου με μια χαλαρή βουτιά στις πηγές του Βοϊδομάτη.

Τα μέλη της λέσχης εφέδρων καταδρομέων μαζί. Και να που το ζόρι ξεκίνησε από τη ζόρική κατάβαση, την υπέροχη θέα, τη διάσχιση, πηδώντας από βράχο σε βράχο, της κοίτης, τις δυσκολίες του μονοπατιού, τις φαινομενικά ατελείωτες ώρες επίπονης πορείας. Άλλοι με σάκους άλλοι με τρόφιμα, άλλοι με πετσέτες θαλάσσης! Τελικά με την αίσθηση κάθε πετρούλας στις ταλαιπωρημένες πατούσες μας, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στις περίφημες  πηγές του Βοϊδομάτη.

Τα παγωμένα νερά που αναβλύζουν μέσα από το βράχο έκοψαν απότομα το κάψιμο της ‘’οικογενειακής’’ διαδρομής αλλά διέκοψαν για λίγο την οδυνηρή ανάβαση στο χωριό Βίκος.

Σε τούτο το Γολγοθά ανάβασης φώναξα δυνατά: Τέρμα η συνεργασία με τη λέσχη καταδρομέων τέρμα!!!!!!

Και το τραγικό δε σταματά στην άφιξή μας στο Βίκο. Η διάβαση με το λεωφορείο των στενών σοκακιών της Ηπείρου και η διαβεβαίωση φίλου κληρικού πως η μονή Στομίου είναι μόλις μία ώρα από το παλιό τοξωτό γεφύρι της Κόνιτσας με τα πόδιααααα.

Μετα κόπων και βασάνων φτάσαμε στο γεφύρι την ώρα που έδυε ο ήλιος και η μία ώρα τελικά έφτασε ως σχεδόν τις  τρείς ώρες για τους τελευταίους κατάκοπους, διψασμένους, εξαντλημένους κατασκηνωτές. Και οι τελευταίοι να περνάμε την πύλη της μονής λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ο κύριος Κοίδης. Οκαθηγητης φυσικής αγωγής που γράφαμε πιο πάνω μας ‘’ενθάρρυνε’’: η τελευταία ανηφόρα σαν εκείνη στη Τάιμααααααα!!!

Δεν είχαμε τη  δύναμη ούτε να γκρινιάξουμε ούτε να μιλήσουμε.

Και το πρωί: Η Βίγλα στην οποία ασκήτεψε για 4 περίπου χρόνια ο γέροντας Παίσιος κέρδισε τις καρδιές μας. Η γαλήνια μορφή του πατέρα Κοσμά. Η σκιά της επιβλητικής Γκαμήλας. Η Θέα στη χαράδρα προς την Κόνιτσα και τη Βόρειο ήπειρο αντίκρυ. Ο αχός του φοβερού Αωού που κονταροχτυπιέται με τα βράχια της Πίνδου μας άφησε άναυδους. Οι λίγες ώρες ξεκούρασης ανταμείφτηκαν από τον ευλογημένο τόπο που μας αξίωσε η Παναγία να φτάσουμε.

Ξεχνώντας προς στιγμήν κάποιον αγουροξυπνημένο κατασκηνωτή πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το τοξωτό γεφύρι της Κόνιτσας. Όντως εξαντλημένοι από την κούραση μα ικανοποιημένοι αρκετά για το ακατόρθωτο. Τελικά έχουμε δυνάμεις πέρα από αυτές που φαινομενικά νομίζουμε πως έχουμε!

Συνεχίσαμε πιο κάτω πάλι στον Αωό με το ράφτιγκ και κλείσαμε αργά το απόγευμα με Θάλασσα. Μια ακόμη ημέρα θα ήταν καλά.

Αποτύχαμε στο πρόγραμμα, στην ώρα, στην εκτίμηση των αποστάσεων. Αλλά ανεβήκαμε ακόμη πιο ψηλά ή τουλάχιστον αντιληφθήκαμε πως μπορούμε να αντέξουμε και να ελπίζουμε ως το τέλος.!

Συμπέρασμα: Τολμάμε, μπορούμε, κατασκηνώνουμε, ανεβαίνουμε! Καλή αντάμωση το 2015, στην Πρώτη,  για ακόμη πιο ψηλά!

Φ. Κ.

    

     

Είμαστε ακόμα ζωντανοί...σα ροκ συγκρότημα!

Κόλλησε..κόλλησε...κόλλησε, το επιστολικό μας καφενείο στα χέρια του Μουρτίδη. Αναστήθηκε! Από το Άγιο Όρος ξεκινώντας, κίνησε να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά και πάλι κάπου βούλιαξε κάπου ξεχάστηκε και έπαψε να συνδέει πια τις ψυχές μας, τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας.

Αλλά όπου και αν στέκεται το καφενείο αυτή τη στιγμή δεν παύει να μας θυμίζει πράγματα και να μας ξεσηκώνει! Είχα γράψει κάποτε στο καφενείο από τη Μακρινή Ρόδο για το όνειρο μου να περάσω στο φυσικό αφού θα τελείωνα το Παιδαγωγικό. Να ΄μαι στο φυσικό πλέον! Παίρνω λοιπόν αφορμή και επιχειρώ το να ανασυστήσω με μια διαφορετική. Το νιώθω σαν χρέος λες και αυτό έβαλε το χεράκι του μαζί με όλους εσάς, να βρεθώ σε θέση να πραγματοποιώ το όνειρο μου.

Πλέον θα έχει την μορφή κοστολογίου που θα αναρτώνται οι σκέψεις μας, χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύει ο ένας φάκελος από άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Η νέα του μορφή στερείται ρομαντικότητας δεν αντιλέγω, μάλιστα ήμουν από εκείνους που αντιδρούσαν στην, χέρι με χέρι παράδοση των φακέλων, αλλά παρόλα αυτά θα επιτύχουμε και πάλι την επανασύνδεση μας τώρα που νέες καταστάσεις σε όλους τους τομείς το απαιτούν!

Αυτό είναι το πρώτο άρθρο του νέου μας καφενείου και τι άλλο θα μπορούσα να γράψω παρά μια περιγραφή της τωρινής κατάστασης του καθενός από εμάς που θεωρώ ότι θα ήθελε να συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια!

belle-mère: Από τη Μασσαλία πια συνεχίζει το έργο του. Προσπαθεί να μάθει Γαλλικά απεγνωσμένα γιατί φήμες λένε πως γελάει και το παρδαλό κατσίκι, στις προσπάθειες του να συνεννοηθεί με τον Γαλλίας! Καλά για αγγλικά...ούτε λόγος

Κυριάκος Ξ.: Άφησε τον αυτόν τώρα έχει να αλλάζει πάνες να ταΐζει με το μπιμπερό να τρέχει από εδώ να τρέχει από εκεί, καλή αρχή στη νέα σου ζωή γιατρέ και το νου σου στους αρρώστους μην τους τρέχουμε....

Ίου: παντρεύεται και ποιος τον πιάνει μετά! Έσφιξαν τα οικονομικά αλλά ίου είναι αυτός πάντα βρίσκει την άκρη! Με γεια το μηχανάκι και προσοχή στο δρόμο εεε...

Μπίλης: καλό φαΐ και ηρεμία παιδιά. Φήμες λένε πως έχει βάλει μέσα την Cosmote δεν έχει ούτε μια εξερχόμενη κλήση! Καλό πτυχιοοοο.

Άιτας: στην αρχή νομίσαμε ότι ηρέμησε πολύ. Τον φώτισε ο θεός ρε παιδί μου πως να το πω! Που να ξέραμε ότι βρικολακιασε! Καλή τύχη.

Τσάλης Θ.: Συγχαρητήρια και καλή σταδιοδρομία! άντε και καλός πολίτης!

Τζίδης Π. Φοιτητής πλέον ρουφάει κάθε σταγόνα φοιτητικής ζωής στη Θεσσαλονίκη! Αλλά εκεί που έμπλεξες με τους 2 συγκατοίκους δε σε βλέπω να βγαίνεις σώος! Πρόσεχε η τρέλα δεν πάει στα βουνά λέει.

Τσέτσος! Αχ σε ποια θα σε πρωτοδώσω δεν ξέρω! Καλό πτυχίο...μεταπτυχιακό,,,,διδακτορικό μεταδιδακτορικό....!

Τραιανοπουλος! Κράτα γερά Σάκηηηηη! Φιλιάααα εκεί στην Αθήνα!

Πανταζής: Αχ Γιώργο ποιος σε είδε και δε φοβήθηκε! Καλή συνέχεια στις σπουδές της ζωής και της σχολής!