Κάποτε λέγαμε οτι η κατασκήνωση είναι 365 μέρες και τέτοια.. λόγια, σουβλάκια, καφέδες και λοιπές προετοιμασίες, ασβεστώματα και σκουπίσματα για κάποιους. οχι για μένα, εγώ ήμουν στο αφρό. και αφού βγούμε από τον ψευδόκοσμο της κατασκήνωσης, τι γίνεται; κενό που δράμει να το αναπληρώσει ο κόσμος. μάλιστα. από τον πιο πνευματικό χώρο της μητρόπολης, έτσι με 5 λεπτά ξανά στα κοσμικά. και αντε οι φίλοι παλεύονται, οι γονείς τους συνήθισες, με τα πεθερικά τι γίνεται; με τα βιοτικά τι γίνεται; με λοιπές σχέσεις και συμβατικές υποχρεώσεις προς τρίτους τι γίνεται; με τη ρηχότητα της θολής καθημερινότητας; ασφαλώς υπάρχουν τα χόμπι που μπορούν να συμπληρώσουν και αυτά κάτι...αλλά είναι άψυχα. γι'αυτό είναι αναλώσιμα. και δεν ξέρω πλέον πόσο έχω την διάθεση να συμμετέχω ξανά σε κατασκηνωτική περίοδο. εεεεερημος. έρημος.
