δεν είναι μόνο το πόσο παλιά κάναμε κάτι... νομίζω αυτό που κάνει την διαφορά μέσα μας είναι και η διάρκεια αλλά και η ψυχολογία μας περί αυτού... αρκετές μέρες του καλοκαιριού παρόντες φυσικά, ολόκληρη τη χρονιά σε κάθε ευκαιρία να σκέφτεσαι τι θα είναι χρήσιμο για την κατασκήνωση, νέα παιχνίδια, κάτι, κάτι άλλο ασυνήθιστο και για εμάς και για τα παιδιά.
θυμάμαι τα πρώτα χρόνια το καραβάνι από το αμύνταιο, τα ποιήματα, τις λίγες δραστηριότητες, την μεσημεριανή κάψα του ελινίτ και την αφόρητη δυσφορία και βαρεμάρα που μας προκαλούσε, την καθαριότητα και την επιθεώρηση, το βουνό, τα συνθήματα, τον καθαρό ουρανό, τη θέα του κάμπου, τα ράντζα που έτριζαν σε κάθε ευκαιρία των οποίων τις σούστες τις κάναμε κρεμάστρες ή φτιάχναμε πατέντες για να μην ανοίγει η πόρτα, φοβούμενοι μην μπουν και μας ενοχλήσουν άλλες ομάδες, τις σαύρες και τις αράχνες που σεργιανούσαν στο προσκεφάλι μας, το μπάνιο σε ντουζιέρα, την ασφάλεια που μας φύλαξε κάποια βράδια όταν μπαίναν διαρκώς μετανάστες από αλβανία, πόσα και πόσα... περιμέναμε να έρθει ο π. σεβαστιανός να πάμε εκδρομή στο βουνό, στην κλαδορράχη για παιχνίδι, στην πρώτη για μπάνιο στο ποτάμι, το πέταγμα ψηλά με την κουβέρτα... μια φορά χαθήκαμε κιόλας. (από άποψη στελέχους βέβαια σκέφτομαι πόσο μεγάλα κενά είχε το πρόγραμμα για να μπορούν να λείπουν τόσα παιδιά).
θυμάμαι και τους τότε ομαδάρχες με τις πλάκες μεταξύ τους, τις πυραμίδες, τα τσιγάρα, τις πίτσες, τα μηνύματα με τα κορίτσια, τον φόβο προς το αρχηγείο, την βία προς τα παιδιά, κάτι βαθειά καταπιεσμένο που ήθελε να βγει αλλά δεν έβγαινε ποτέ σχεδόν προς τα έξω. τους κοιτούσαμε από μακρυά..σπάνια ασχολούνταν με τα παιδιά. ίσως τους αδικώ, αλλά αυτό μου έχει μείνει. εμείς με τις παρέες μας από το κατηχητικό, νέες αμιγώς αμυντιωτικές παρέες, σύσφιξη των παλαιών, κόντρες και μαλώματα, ημιτελικοί και τελικοί μουντιάλ και γιούρο. κρατούσα ημερολόγιο όταν θυμόμουν. πρέπει να τα ψάξω. σαμπουάν στα ρούχα, οδοντόκρεμες στα μάγουλα και στα παπούτσια, ξύλο. στην πρώτη επίσκεψη των δικών μου συγκινήθηκα, δεν είχα ξαναφύγει από το σπίτι...μετά ντεμέκ με πονούσε η κοιλιά. με παίρνει η κα κική μαζί με ένα πιάτο ψωμί και τυρί και πάμε στο αμφιθέατρο. ήταν το πιο γλυκό τυρί του κόσμου... επανίδρυση του αγ. μάρκου, αγρυπνία χαλίκια πέσιμο αίματα, μαζί και η νεάπολη.
ήρθε και η στιγμή να γίνω βοηθός ομαδάρχη. πάω σε περίοδο δημοτικού και με βάζουν σε σκηνή γυμνασίου από πτολεμαΐδα. σαν ομαδόπουλο ήμουν, μόνος μεταξύ αγνώστων. μόνο τον π. ιωαννίκιο ήξερα και δεν βλεπόμασταν κιόλας. περνάει καιρός, κλείνουμε, τσαφ τσουφ, ανοίγουμε (μου αρέσει το πρώτο πληθυντικό). πως βρέθηκα εδω; ομαδάρχης αχλάδος (πρωτάθλημα ποδοσφαίρου), πλατύσκαλο, αστέρια, σημειωματάριο στυλό. τι θα κάνω στη ζωή μου; τι σημαίνει να είσαι χριστιανός; εξετάσεις δεν θα έχει; τι κάνουν οι άλλοι,κοιμούνται ρε; ποιοι είναι άραγε; και άλλα τέτοια. τι ομορφιά είχαν εκείνες οι νύχτες... γούσταρα την μοναξιά μου, την ζούσα έντονα εσωτερικά. και ήταν και αυτή η φωνή της θερινής νυκτερινής λεπτής αύρας...
επειδή όμως μόνοι μας δεν σωζόμαστε αναπτύχθηκαν και οι γνωριμίες, μερικές έγιναν και φιλίες. μερικές μέρες χαμένες λόγω διακοπών τα 2 πρώτα χρόνια, παρών όμως τις υπόλοιπες και στις μεταγενέστερες περιόδους. και πάλι περνούν τα χρόνια. ράντζο στη σκιά και μεσημβρινός ύπνος... τάβλι και κυνηγητό από τον πάτερ. και νέες εκδρομές. τι πράγμα ήταν εκείνο...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται, αρχηγοί, κουζίνα, στελέχη, βοηθοί, υπαρχηγοί, ομαδόπουλα καθένας με την τρέλα του. πάρε από μενα το ποτήρι αυτό, δως το δίπλα σου και καντο όπως κι εγώ.. στρατός και από εκεί αρχίζει να φθίνει το πράγμα. επιλογή μιάς ή δύο περιόδων, επιλογή αρχηγού, γούστα γενικά. διακονώντας δηλαδή εκεί που αναπαυόμαστε. κι όμως η χάρις και τότε ενεργεί... και η ζωή συνεχίζεται. και; και κάτι χτίζεται. κάτι μεγάλο χτίζεται που δεν το παίρνω χαμπάρι, αυτό που τώρα ψιλοβλέπω και τρομάζω. τι χτίζεται; όλη αυτή η σχέση μεταξύ μας, αυτή η ομαδικότητα, η παρέα που συνεχίζεται, αυτό που στην κατασκήνωση θεμελιώθηκε και εμείς απλά βάζουμε νέα δωμάτια ή απλά περιφερόμαστε στα ήδη υπάρχοντα. και αυτή η πύρωση της καρδιάς, η βίωση του δεν ξενερώνουμε ποτέ πως διαπερνά το είναι μας, άρρητη κυριαρχία. πόσα παίρνουμε από τους άλλους και πόσο τσιγκούνηδες είμαστε εμείς...
βλέπεις πολλά πράγματα στην κατασκήνωση, ήταν και είναι μεγάλο σχολείο για όλους. βλέπεις και μέσα στο χρόνο βέβαια την αχαριστία των ανθρώπων, ακόμα και τη δική μας προς τους ανθρώπους που ευεργέτησαν και αγωνίστηκαν για την κατασκήνωση. από τη μία σκέφτεσαι όμως οτι καλύτερα που θα τους το ανταποδώσει ο Θεός στα κρυφά και όχι κάποιος άλλος.. άνθρωποι που μιλούν για την κατασκήνωση και συγκινούνται, που μέσα από τις διηγήσεις ζουν τα παλιά και ωραία ή που έφαγαν πίκρα και δεν θέλουν να ξαναπατήσουν. όλοι αυτοί που άφησαν ένα κομμάτι της καρδιάς τους εκεί. μην πλανάσθε αδελφοί και εμείς έτσι θα γίνουμε. γι' αυτό ας το ζήσουμε όσο μας απομένει, όσο μας παίρνει, όσο αντέχει η καρδιά μας, όσο υπάρχει ακόμα ανοικτή πρόσκληση. μην νομίζετε οτι είμαστε όλοι αρεστοί ή πως όλοι μας θέλουν μαζί τους. τουλάχιστον είμαστε πολλοί, λίγα θα θυμάται καθένας, θα φτιάχνουμε αργότερα τις μικρές μας ιστορίες εμπλουτισμένες με θείο έρωτα και συνεχή παρουσία και σκέπη του Κυρίου εκεί ακριβώς που δεν φαίνεται. και θα ζηλεύουμε τους νέους, και θα μερακλώνουμε με τα παλιά, ίσως και μέσα μας να κλάψουμε λίγο. ίσα ίσα να κάνουμε αυτό το ταξίδι, αυτή την υπερπήδηση στην κατασκήνωση, στην χώρα του ποτέ και του πάντα, στον άτοπο τόπο, στο μέρος που αγιάζεται με τη διακονία μας και μας ανταποδίδεται η χάρη.
αυτά τα λίγα, έτσι σαν ψιλοαπολογισμό. σας αγαπάω όλους. να προσεύχεστε και για μένα
ημερολόγιο 2000
τμήμα παλαιάς τέχνης
τμήμα νεότερης τέχνης
ποιός είναι αυτός;
θυμάμαι τα πρώτα χρόνια το καραβάνι από το αμύνταιο, τα ποιήματα, τις λίγες δραστηριότητες, την μεσημεριανή κάψα του ελινίτ και την αφόρητη δυσφορία και βαρεμάρα που μας προκαλούσε, την καθαριότητα και την επιθεώρηση, το βουνό, τα συνθήματα, τον καθαρό ουρανό, τη θέα του κάμπου, τα ράντζα που έτριζαν σε κάθε ευκαιρία των οποίων τις σούστες τις κάναμε κρεμάστρες ή φτιάχναμε πατέντες για να μην ανοίγει η πόρτα, φοβούμενοι μην μπουν και μας ενοχλήσουν άλλες ομάδες, τις σαύρες και τις αράχνες που σεργιανούσαν στο προσκεφάλι μας, το μπάνιο σε ντουζιέρα, την ασφάλεια που μας φύλαξε κάποια βράδια όταν μπαίναν διαρκώς μετανάστες από αλβανία, πόσα και πόσα... περιμέναμε να έρθει ο π. σεβαστιανός να πάμε εκδρομή στο βουνό, στην κλαδορράχη για παιχνίδι, στην πρώτη για μπάνιο στο ποτάμι, το πέταγμα ψηλά με την κουβέρτα... μια φορά χαθήκαμε κιόλας. (από άποψη στελέχους βέβαια σκέφτομαι πόσο μεγάλα κενά είχε το πρόγραμμα για να μπορούν να λείπουν τόσα παιδιά).
θυμάμαι και τους τότε ομαδάρχες με τις πλάκες μεταξύ τους, τις πυραμίδες, τα τσιγάρα, τις πίτσες, τα μηνύματα με τα κορίτσια, τον φόβο προς το αρχηγείο, την βία προς τα παιδιά, κάτι βαθειά καταπιεσμένο που ήθελε να βγει αλλά δεν έβγαινε ποτέ σχεδόν προς τα έξω. τους κοιτούσαμε από μακρυά..σπάνια ασχολούνταν με τα παιδιά. ίσως τους αδικώ, αλλά αυτό μου έχει μείνει. εμείς με τις παρέες μας από το κατηχητικό, νέες αμιγώς αμυντιωτικές παρέες, σύσφιξη των παλαιών, κόντρες και μαλώματα, ημιτελικοί και τελικοί μουντιάλ και γιούρο. κρατούσα ημερολόγιο όταν θυμόμουν. πρέπει να τα ψάξω. σαμπουάν στα ρούχα, οδοντόκρεμες στα μάγουλα και στα παπούτσια, ξύλο. στην πρώτη επίσκεψη των δικών μου συγκινήθηκα, δεν είχα ξαναφύγει από το σπίτι...μετά ντεμέκ με πονούσε η κοιλιά. με παίρνει η κα κική μαζί με ένα πιάτο ψωμί και τυρί και πάμε στο αμφιθέατρο. ήταν το πιο γλυκό τυρί του κόσμου... επανίδρυση του αγ. μάρκου, αγρυπνία χαλίκια πέσιμο αίματα, μαζί και η νεάπολη.
ήρθε και η στιγμή να γίνω βοηθός ομαδάρχη. πάω σε περίοδο δημοτικού και με βάζουν σε σκηνή γυμνασίου από πτολεμαΐδα. σαν ομαδόπουλο ήμουν, μόνος μεταξύ αγνώστων. μόνο τον π. ιωαννίκιο ήξερα και δεν βλεπόμασταν κιόλας. περνάει καιρός, κλείνουμε, τσαφ τσουφ, ανοίγουμε (μου αρέσει το πρώτο πληθυντικό). πως βρέθηκα εδω; ομαδάρχης αχλάδος (πρωτάθλημα ποδοσφαίρου), πλατύσκαλο, αστέρια, σημειωματάριο στυλό. τι θα κάνω στη ζωή μου; τι σημαίνει να είσαι χριστιανός; εξετάσεις δεν θα έχει; τι κάνουν οι άλλοι,κοιμούνται ρε; ποιοι είναι άραγε; και άλλα τέτοια. τι ομορφιά είχαν εκείνες οι νύχτες... γούσταρα την μοναξιά μου, την ζούσα έντονα εσωτερικά. και ήταν και αυτή η φωνή της θερινής νυκτερινής λεπτής αύρας...
επειδή όμως μόνοι μας δεν σωζόμαστε αναπτύχθηκαν και οι γνωριμίες, μερικές έγιναν και φιλίες. μερικές μέρες χαμένες λόγω διακοπών τα 2 πρώτα χρόνια, παρών όμως τις υπόλοιπες και στις μεταγενέστερες περιόδους. και πάλι περνούν τα χρόνια. ράντζο στη σκιά και μεσημβρινός ύπνος... τάβλι και κυνηγητό από τον πάτερ. και νέες εκδρομές. τι πράγμα ήταν εκείνο...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται, αρχηγοί, κουζίνα, στελέχη, βοηθοί, υπαρχηγοί, ομαδόπουλα καθένας με την τρέλα του. πάρε από μενα το ποτήρι αυτό, δως το δίπλα σου και καντο όπως κι εγώ.. στρατός και από εκεί αρχίζει να φθίνει το πράγμα. επιλογή μιάς ή δύο περιόδων, επιλογή αρχηγού, γούστα γενικά. διακονώντας δηλαδή εκεί που αναπαυόμαστε. κι όμως η χάρις και τότε ενεργεί... και η ζωή συνεχίζεται. και; και κάτι χτίζεται. κάτι μεγάλο χτίζεται που δεν το παίρνω χαμπάρι, αυτό που τώρα ψιλοβλέπω και τρομάζω. τι χτίζεται; όλη αυτή η σχέση μεταξύ μας, αυτή η ομαδικότητα, η παρέα που συνεχίζεται, αυτό που στην κατασκήνωση θεμελιώθηκε και εμείς απλά βάζουμε νέα δωμάτια ή απλά περιφερόμαστε στα ήδη υπάρχοντα. και αυτή η πύρωση της καρδιάς, η βίωση του δεν ξενερώνουμε ποτέ πως διαπερνά το είναι μας, άρρητη κυριαρχία. πόσα παίρνουμε από τους άλλους και πόσο τσιγκούνηδες είμαστε εμείς...
βλέπεις πολλά πράγματα στην κατασκήνωση, ήταν και είναι μεγάλο σχολείο για όλους. βλέπεις και μέσα στο χρόνο βέβαια την αχαριστία των ανθρώπων, ακόμα και τη δική μας προς τους ανθρώπους που ευεργέτησαν και αγωνίστηκαν για την κατασκήνωση. από τη μία σκέφτεσαι όμως οτι καλύτερα που θα τους το ανταποδώσει ο Θεός στα κρυφά και όχι κάποιος άλλος.. άνθρωποι που μιλούν για την κατασκήνωση και συγκινούνται, που μέσα από τις διηγήσεις ζουν τα παλιά και ωραία ή που έφαγαν πίκρα και δεν θέλουν να ξαναπατήσουν. όλοι αυτοί που άφησαν ένα κομμάτι της καρδιάς τους εκεί. μην πλανάσθε αδελφοί και εμείς έτσι θα γίνουμε. γι' αυτό ας το ζήσουμε όσο μας απομένει, όσο μας παίρνει, όσο αντέχει η καρδιά μας, όσο υπάρχει ακόμα ανοικτή πρόσκληση. μην νομίζετε οτι είμαστε όλοι αρεστοί ή πως όλοι μας θέλουν μαζί τους. τουλάχιστον είμαστε πολλοί, λίγα θα θυμάται καθένας, θα φτιάχνουμε αργότερα τις μικρές μας ιστορίες εμπλουτισμένες με θείο έρωτα και συνεχή παρουσία και σκέπη του Κυρίου εκεί ακριβώς που δεν φαίνεται. και θα ζηλεύουμε τους νέους, και θα μερακλώνουμε με τα παλιά, ίσως και μέσα μας να κλάψουμε λίγο. ίσα ίσα να κάνουμε αυτό το ταξίδι, αυτή την υπερπήδηση στην κατασκήνωση, στην χώρα του ποτέ και του πάντα, στον άτοπο τόπο, στο μέρος που αγιάζεται με τη διακονία μας και μας ανταποδίδεται η χάρη.
αυτά τα λίγα, έτσι σαν ψιλοαπολογισμό. σας αγαπάω όλους. να προσεύχεστε και για μένα
τμήμα παλαιάς τέχνης
τμήμα νεότερης τέχνης
ποιός είναι αυτός;
