Η ζωή μου για τη ζωή σου...

 Εδώ και ένα χρόνο η νεοταξικη κυβέρνηση με το ζόρι (φασιστικά) επιχειρεί να μας σώσει από τον "φονικό" κορωνοιο. Λαμβάνει ακραία μέτρα με νομοθετήματα για τον εγκλεισμό μας και την προστασία μας, καταργώντας έτσι ατομικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα συνταγματικά κατοχυρωμένα.

    Ταυτόχρονα καταψηφίζει, πλην ενός του κ Κυμπουροπουλου, τα ατομικά δικαιώματα του παιδιού από τη σύλληψη του. Και σαν να μην έφτανε αυτό τον κατηγορεί και για έλλειψη ευαισθησίας στην ατομική ελευθερία της γυναίκας. Ψηφίζουν δηλαδή υπέρ της δολοφονίας του ανθρώπου, κατά τη διάρκεια των 9 πρώτων μηνών, απλώς γιατί εκείνη την περίοδο τα δικαιώματα της γυναίκας(για ξένοιαστη ζωή) είναι υπεράνω του παιδιού της (για ζωή).

  Και ενώ λοιπόν από τη μία παίρνει ακραία μέτρα με νομοθετήματα της τελευταίας στιγμής, με ταυτόχρονη καταστολή και προπαγάνδα για την προστασία των πολιτών, από την άλλη νομοθετεί για τη νόμιμη δολοφονία των άλλων αγεννητων πολιτών της. Θα περίμενε κανείς, αφού οι κυβερνώντες νοιάζονται για τη δημόσια υγεία και ζωή μας, να προστατεύε με νόμους και παρόμοιο ζήλο το δικαίωμα στη ζωή όλων των ανθρώπων από τη στιγμή της σύλληψης τους.

  Πόση υποκρισία βρίσκεται πίσω από αυτή την αντίληψη περί δικαιωμάτων στη ζωή και στην προστασία της ζωης!! Αλήθεια σε τι διαφέρει η κοινωνία μας από την Άρια φυλή του Χίτλερ; Ευγονική, καταστολή, έλεγχος, επιβολή μέτρων... Για το καλό μας φυσικά..., που εμείς αγνοούμε και γνωρίζει καλά η κυβέρνηση με τους ειδικούς της!

Άνθρωποι του κορωνοιου

 Ο πιστός χριστιανός πάντα βαζει τη ζωή του θυσία στην υπηρεσια του συνανθρώπου. Εκούσια σπευδει να βοηθήσει χωρίς να υπολογίσει κόπο, χρόνο, έξοδα ακόμα και τη ζωή του. Και στην περίπτωση που χάσει τη ζωή του πάνω στο καθήκον της αγάπης, τότε Δόξα τω Θεώ, θα βρεθεί κοντά στον Αγαπημένο του Πατερα, εκπληρώνοντας τον σκοπό της ζωής του. Ζωντανά παραδείγματα οι Άγιοι μας αλλά και ο ίδιος ο Χριστός μας.

Σε μια λογικοκρατουμενη κοινωνία, όπως η σημερινή, ο Χριστός είναι ένας τεμπέλης που δεν κατάφερε τίποτα στη ζωή του, αφού δεν δούλεψε, δεν έκανε καριέρα, δεν έκανε οικογένεια και τριγυρνούσε απλώς στον κόσμο. Πέθανε στο άνθος της νιότης του σαν κακοποιός - εγκληματίας. Άρα είχε μια ζωή τζάμπα, όπως θα έλεγε κάποιος  της δυτικής καπιταλιστικης κουλτούρας μας.

"Πιστοί χριστιανοί", "λειτουργοι του Υψίστου" σήμερα με γνώμονα τη λογική κλείνονται στον άδειο ναό τους, στον άδειο εαυτό τους, για να σώσουν τη ζωή τους και το μισθό τους, αγνοώντας το ποίμνιο που μένει αλειτουργητο, αγνοώντας τον συνάνθρωπο τους με τα προβλήματα του. Βέβαια η "θυσία" τους είναι η επιβολή μάσκας στον εαυτό τους (sic) και η οικειοθελής καραντίνα (που διαρκεί όχι 40 μερες αλλα 3 και πλέον μήνες). Ο εφησυχασμός τους είναι η διάσωση της ζωής των συνανθρώπων, ως ένα ον φτιαγμένο μόνο από σαρκα... ένα όρθιο πτωμα...Μια συμπεριφορά που βγάζει εντελώς την πίστη σε μια μεταθανάτια ζωή κοντά στο Χριστό. (Που είσαι πάτερ Χρυσανθε της Σπιναλόγκας;;)

Γονείς γέροι μόνοι τους απομωνομενοι σε άδεια σπίτια για μήνες, εργαζόμενες θηλάζουσες μητέρες χωρίς τη βοήθεια της μητέρας τους, άνεργοι παραπεταμενοι 40,50αρηδες, νοσηλευόμενοι σε ΜΕΘ χωρίς κανένα συγγενή, νεκροί τυλιγμένοι σε μια σακούλα χωρίς ένα τελευταίο αντίο, άπαντες υποψήφιοι κακοποιοί που φταίμε για τη συνεχόμενη καραντίνα και το θάνατο των ανθρώπων, δάσκαλοι που φοβούνται να μπουν στη σχολική τάξη, φίλοι που δεν ασπάζονται πια και τόσα άλλα.

Τη γη κυρίευσε ο φόβος, ο φόβος του θανάτου... Σώθηκε η αγάπη... Χάθηκε η ελπίδα... Έσβησε η πίστη...Ο άνθρωπος έμεινε μόνο σάρκα...

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.

Εσύ, ΠΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΙΣΑΙ;

 

Εσύ, ΠΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΙΣΑΙ;

Εσύ, ο πολιτικός, που ψηφίζεις και νομοθετείς για πάρτι σου, για να αυξήσεις τη φήμη και την εξουσία σου και να πολλαπλασιάσεις τα κέρδη σου, για να μην σε κουνήσουν από τη θέση σου;

Εσύ, ο δημοσιογράφος, που παραπληροφορείς εν γνώσει σου, που δωροδοκείσαι και κατασκευάζεις ειδήσεις, για να αρέσεις στο αφεντικό σου;

Εσύ, ο αστυνομικός, που ενώ υποτίθεται ότι υπηρετείς τον πολίτη, κατάντησες να εξυπηρετείς ένα αόρατο κράτος – αυτούς που σου μειώνουν το μισθό και σε εκμεταλλεύονται; Εσύ που στέκεσαι απέναντι από τους συμπολίτες σου στη διαδήλωση για να προστατέψεις αυτούς που νομοθετούν εναντίον σου και σε υπονομεύουν και σε κάνουν να χάσεις την αξιοπρέπειά σου;

Εσύ, ο τραπεζικός, που υπογράφεις δάνεια σε πολίτες, ενώ γνωρίζεις ότι δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν και μπορείς να απομυζάς την περιουσία των συμπολιτών σου για λογαριασμό της τράπεζας, μπας και σου δώσουν καμία αύξηση;

Εσύ, ο εφοριακός, που δεν ντρέπεσαι να κατασχέσεις το σπίτι του γείτονά σου για λογαριασμό του «κράτους», στηριζόμενος σε έναν αντισυνταγματικό νόμο που ψηφίστηκε κάποια μεσάνυχτα, γιατί δεν μπόρεσε να πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους;

Εσύ, ο υπάλληλος της ΔΕΗ, που τολμάς να κόβεις το ρεύμα από τον άνεργο και τον συνταξιούχο, γιατί φοβάσαι ότι θα απολυθείς αν δεν το κάνεις;

Εσύ, ο ψηφοφόρος που κρατάς την κομματική σημαία και φωνάζεις και γιουχάρεις ανάλογα που «φυσά ο άνεμος» μπας και κάποιος σε βολέψει στο δημόσιο;

Εσύ, ο ερευνητής και επιστήμονας, που ελαφρά τη καρδία νοθεύεις και αλλοιώνεις τα αποτελέσματα ερευνών και στατιστικών προς το συμφέρον των κεφαλαίων ελπίζοντας να έχεις κι εσύ μερίδιο;

Εσύ, ο φοιτητής ή νέος, που οργανώνεσαι σε κόμματα και νεολαίες για να αισθάνεσαι ωραίος και παράγοντας και – που ξες – ίσως σε βολέψουν αργότερα;

Εσύ, ο καταναλωτής που αγοράζεις πιο φτηνά και κάνεις έξυπνες αγορές από πολυεθνικές, γνωρίζοντας ότι η ελάχιστη αυτή τιμή στηρίζεται στην παιδική εργασία και τη σημερινή δουλεία;

Εσύ που υποστηρίζεις το πλαστικό χρήμα, για να μην φοροδιαφεύγουν οι άλλοι από τους «δίκαιους» και «νόμιμους» φόρους και μπας και κερδίσεις κανά πόντο για δωρεάν αγορές;

Εργάζεσαι με ζήλο για την υποδούλωσή σου…

Όταν πάψεις να πιστεύεις τα ΜΜΕ,

Όταν πάψεις να καταναλώνεις από τις πολυεθνικές,

Όταν πάψουν να γίνονται διαδηλώσεις με υψωμένες κομματικές σημαίες

Όταν οι πολιτικοί μιλούν σε μηδέν ακροατήριο,

Όταν αντιληφθούμε ότι είμαστε εκατομμύρια και αυτοί μόνο 300 …

… τότε ίσως κάτι αλλάξει.

Τελικά, εσύ, ΠΟΣΟ ΕΛΥΘΕΡΟΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ;

 

Καλλίγραμμα

Τραγούδι: "Πες μου", Ν.Ο.Ε.

https://www.youtube.com/watch?v=mL7DMjS8ugc

Ένας καφές

https://www.youtube.com/watch?v=QjH3EqvOB9o

Το δικαίωμα στην μετακατασκηνωτική κατάθλιψη

Κάποτε λέγαμε οτι η κατασκήνωση είναι 365 μέρες και τέτοια.. λόγια, σουβλάκια, καφέδες και λοιπές προετοιμασίες, ασβεστώματα και σκουπίσματα για κάποιους. οχι για μένα, εγώ ήμουν στο αφρό. και αφού βγούμε από τον ψευδόκοσμο της κατασκήνωσης, τι γίνεται; κενό που δράμει να το αναπληρώσει ο κόσμος. μάλιστα. από τον πιο πνευματικό χώρο της μητρόπολης, έτσι με 5 λεπτά ξανά στα κοσμικά. και αντε οι φίλοι παλεύονται, οι γονείς τους συνήθισες, με τα πεθερικά τι γίνεται; με τα βιοτικά τι γίνεται; με λοιπές σχέσεις και συμβατικές υποχρεώσεις προς τρίτους τι γίνεται; με τη ρηχότητα της θολής καθημερινότητας; ασφαλώς υπάρχουν τα χόμπι που μπορούν να συμπληρώσουν και αυτά κάτι...αλλά είναι άψυχα. γι'αυτό είναι αναλώσιμα. και δεν ξέρω πλέον πόσο έχω την διάθεση να συμμετέχω ξανά σε κατασκηνωτική περίοδο. εεεεερημος. έρημος.  

20 χρόνια αμετανοησίας, 20 δευτερόλεπτα μετανοίας...

δεν είναι μόνο το πόσο παλιά κάναμε κάτι... νομίζω αυτό που κάνει την διαφορά μέσα μας είναι και η διάρκεια αλλά και η ψυχολογία μας περί αυτού... αρκετές μέρες του καλοκαιριού παρόντες φυσικά, ολόκληρη τη χρονιά σε κάθε ευκαιρία να σκέφτεσαι τι θα είναι χρήσιμο για την κατασκήνωση, νέα παιχνίδια, κάτι, κάτι άλλο ασυνήθιστο και για εμάς και για τα παιδιά.

θυμάμαι τα πρώτα χρόνια το καραβάνι από το αμύνταιο, τα ποιήματα, τις λίγες δραστηριότητες, την μεσημεριανή κάψα του ελινίτ και την αφόρητη δυσφορία και βαρεμάρα που μας προκαλούσε, την καθαριότητα και την επιθεώρηση, το βουνό, τα συνθήματα, τον καθαρό ουρανό, τη θέα του κάμπου, τα ράντζα που έτριζαν σε κάθε ευκαιρία των οποίων τις σούστες τις κάναμε κρεμάστρες ή φτιάχναμε πατέντες για να μην ανοίγει η πόρτα, φοβούμενοι μην μπουν και μας ενοχλήσουν άλλες ομάδες, τις σαύρες και τις αράχνες που σεργιανούσαν στο προσκεφάλι μας, το μπάνιο σε ντουζιέρα, την ασφάλεια που μας φύλαξε κάποια βράδια όταν μπαίναν διαρκώς μετανάστες από αλβανία, πόσα και πόσα... περιμέναμε να έρθει ο π. σεβαστιανός να πάμε εκδρομή στο βουνό, στην κλαδορράχη για παιχνίδι, στην πρώτη για μπάνιο στο ποτάμι, το πέταγμα ψηλά με την κουβέρτα... μια φορά χαθήκαμε κιόλας. (από άποψη στελέχους βέβαια σκέφτομαι πόσο μεγάλα κενά είχε το πρόγραμμα για να μπορούν να λείπουν τόσα παιδιά).

θυμάμαι και τους τότε ομαδάρχες με τις πλάκες μεταξύ τους, τις πυραμίδες, τα τσιγάρα, τις πίτσες, τα μηνύματα με τα κορίτσια, τον φόβο προς το αρχηγείο, την βία προς τα παιδιά, κάτι βαθειά καταπιεσμένο που ήθελε να βγει αλλά δεν έβγαινε ποτέ σχεδόν προς τα έξω. τους κοιτούσαμε από μακρυά..σπάνια ασχολούνταν με τα παιδιά. ίσως τους αδικώ, αλλά αυτό μου έχει μείνει. εμείς με τις παρέες μας από το κατηχητικό, νέες αμιγώς αμυντιωτικές παρέες, σύσφιξη των παλαιών, κόντρες και μαλώματα, ημιτελικοί και τελικοί μουντιάλ και γιούρο. κρατούσα ημερολόγιο όταν θυμόμουν. πρέπει να τα ψάξω. σαμπουάν στα ρούχα, οδοντόκρεμες στα μάγουλα και στα παπούτσια, ξύλο. στην πρώτη επίσκεψη των δικών μου συγκινήθηκα, δεν είχα ξαναφύγει από το σπίτι...μετά ντεμέκ με πονούσε η κοιλιά. με παίρνει η κα κική μαζί με ένα πιάτο ψωμί και τυρί και πάμε στο αμφιθέατρο. ήταν το πιο γλυκό τυρί του κόσμου... επανίδρυση του αγ. μάρκου, αγρυπνία χαλίκια πέσιμο αίματα, μαζί  και η νεάπολη.

ήρθε και η στιγμή να γίνω βοηθός ομαδάρχη. πάω σε περίοδο δημοτικού και με βάζουν σε σκηνή γυμνασίου από πτολεμαΐδα. σαν ομαδόπουλο ήμουν, μόνος μεταξύ αγνώστων. μόνο τον π. ιωαννίκιο ήξερα και δεν βλεπόμασταν κιόλας. περνάει καιρός, κλείνουμε, τσαφ τσουφ, ανοίγουμε (μου αρέσει το πρώτο πληθυντικό). πως βρέθηκα εδω; ομαδάρχης αχλάδος (πρωτάθλημα ποδοσφαίρου), πλατύσκαλο, αστέρια, σημειωματάριο στυλό. τι θα κάνω στη ζωή μου; τι σημαίνει να είσαι χριστιανός; εξετάσεις δεν θα έχει; τι κάνουν οι άλλοι,κοιμούνται ρε; ποιοι είναι άραγε; και άλλα τέτοια. τι ομορφιά είχαν εκείνες οι νύχτες... γούσταρα την μοναξιά μου, την ζούσα έντονα εσωτερικά. και ήταν και αυτή η φωνή της θερινής νυκτερινής λεπτής αύρας...

επειδή όμως μόνοι μας δεν σωζόμαστε αναπτύχθηκαν και οι γνωριμίες, μερικές έγιναν και φιλίες. μερικές μέρες χαμένες λόγω διακοπών τα 2 πρώτα χρόνια, παρών όμως τις υπόλοιπες και στις μεταγενέστερες περιόδους. και πάλι περνούν τα χρόνια. ράντζο στη σκιά και μεσημβρινός ύπνος... τάβλι και κυνηγητό από τον πάτερ. και νέες εκδρομές. τι πράγμα ήταν εκείνο...άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται, αρχηγοί, κουζίνα, στελέχη, βοηθοί, υπαρχηγοί, ομαδόπουλα καθένας με την τρέλα του. πάρε από μενα το ποτήρι αυτό, δως το δίπλα σου και καντο όπως κι εγώ.. στρατός και από εκεί αρχίζει να φθίνει το πράγμα. επιλογή μιάς ή δύο περιόδων, επιλογή αρχηγού, γούστα γενικά. διακονώντας δηλαδή εκεί που αναπαυόμαστε. κι όμως η χάρις και τότε ενεργεί... και η ζωή συνεχίζεται. και; και κάτι χτίζεται. κάτι μεγάλο χτίζεται που δεν το παίρνω χαμπάρι, αυτό που τώρα ψιλοβλέπω και τρομάζω. τι χτίζεται; όλη αυτή η σχέση μεταξύ μας, αυτή η ομαδικότητα, η παρέα που συνεχίζεται, αυτό που στην κατασκήνωση θεμελιώθηκε και εμείς απλά βάζουμε νέα δωμάτια ή απλά περιφερόμαστε στα ήδη υπάρχοντα. και αυτή η πύρωση της καρδιάς, η βίωση του δεν ξενερώνουμε ποτέ πως διαπερνά το είναι μας, άρρητη κυριαρχία. πόσα παίρνουμε από τους άλλους και πόσο τσιγκούνηδες είμαστε εμείς...

βλέπεις πολλά πράγματα στην κατασκήνωση, ήταν και είναι μεγάλο σχολείο για όλους. βλέπεις και μέσα στο χρόνο βέβαια την αχαριστία των ανθρώπων, ακόμα και τη δική μας προς τους ανθρώπους που ευεργέτησαν και αγωνίστηκαν για την κατασκήνωση. από τη μία σκέφτεσαι όμως οτι καλύτερα που θα τους το ανταποδώσει ο Θεός στα κρυφά και όχι κάποιος άλλος.. άνθρωποι που μιλούν για την κατασκήνωση και συγκινούνται, που μέσα από τις διηγήσεις ζουν τα παλιά και ωραία ή που έφαγαν πίκρα και δεν θέλουν να ξαναπατήσουν. όλοι αυτοί που άφησαν ένα κομμάτι της καρδιάς τους εκεί. μην πλανάσθε αδελφοί και εμείς έτσι θα γίνουμε. γι' αυτό ας το ζήσουμε όσο μας απομένει, όσο μας παίρνει, όσο αντέχει η καρδιά μας, όσο υπάρχει ακόμα ανοικτή πρόσκληση. μην νομίζετε οτι είμαστε όλοι αρεστοί ή πως όλοι μας θέλουν μαζί τους. τουλάχιστον είμαστε πολλοί, λίγα θα θυμάται καθένας, θα φτιάχνουμε αργότερα τις μικρές μας ιστορίες εμπλουτισμένες με θείο έρωτα και συνεχή παρουσία και σκέπη του Κυρίου εκεί ακριβώς που δεν φαίνεται. και θα ζηλεύουμε τους νέους, και θα μερακλώνουμε με τα παλιά, ίσως και μέσα μας να κλάψουμε λίγο. ίσα ίσα να κάνουμε αυτό το ταξίδι, αυτή την υπερπήδηση στην κατασκήνωση, στην χώρα του ποτέ και του πάντα, στον άτοπο τόπο, στο μέρος που αγιάζεται με τη διακονία μας και μας ανταποδίδεται η χάρη.

αυτά τα λίγα, έτσι σαν ψιλοαπολογισμό. σας αγαπάω όλους. να προσεύχεστε και για μένα

                                                                  ημερολόγιο 2000

                                                           

                                                             τμήμα παλαιάς τέχνης

                                                           

                                                                 τμήμα νεότερης τέχνης

                                                                   ποιός είναι αυτός;